Daar ga ik. Vol spanning en stress met mijn alles, mijn vrouw, op weg naar het ziekenhuis. Er moet een MRI-scan van haar ruggenmerg gemaakt worden. Daar is een cavernoom geconstateerd, een tikkende tijdbom die er uit moet. De MRI geeft inzicht over hoe risicovol de operatie gaat zijn.
Onze afspraak staat gepland op zondagochtend 9 uur. Niet mijn favoriete uur maar ik doe natuurlijk alles voor mijn wederhelft. In de uitnodigingsbrief staat dat we wel eerst een patiëntenpas bij de inschrijfbalie moeten maken zodat tijdens alle bezoeken en onderzoeken haar informatie gemakkelijk digitaal opgeroepen kan worden. Best handig lijkt me zo. En als ze zo vroeg in het weekend ook poli-afspraken maken zal de inschrijfbalie ook wel open zijn … … niet dus. Aanmelden bij zo’n mooi geïntegreerde balie - waar overigens zowel functioneel als esthetisch nog wel wat winst te behalen valt - ging dus niet zonder pas. Gelukkig hadden we nu tijd over om de weg te vinden via de gortdroge institutionele bewegwijzering. Niks interactiefs, geïntegreerd of beleving verhogend. Of iets wat je zou kunnen helpen om je stresslevel te verlagen.
Hier wringt dan ook de schoen. We kunnen nog zulke goede interieurs bedenken, maar als niet alle takken van sport op elkaar afgestemd zijn wordt het een onoverzichtelijk en daarmee slecht interieur dat alleen maar stress verhogend is. Stress is een van de belangrijkste factoren waardoor het genezingsproces langzamer gaat. Een integraal ontwerp is van zeer groot belang en kan bijdragen aan stressverlaging en daarmee aan een sneller herstel.
Als ontwerper van ziekenhuizen weet ik hoe lastig het is om alle digitale middelen te integreren in een interieur. Een van de redenen daarvan is dat de technologie heel snel verandert en er continu nieuwe uitvindingen het licht zien. Er komen fantastische digitale hulpmiddelen op de markt maar die zijn zo goed als allemaal onafhankelijk van elkaar ontwikkeld, er is geen integraal gedachtengoed. Waarom communiceren de verschillende leveranciers, adviseurs en bedrijven van deze hulpmiddelen niet in een eerder stadium met elkaar? Bedenkers van digitale hulpmiddelen zouden meer moeten afstemmen met de ontwerpers van de interieurs. Wij als interieurontwerpers worden keer op keer geconfronteerd met randvoorwaarden van producten waar we geen rekening mee hebben kunnen houden zodat ze niet goed geïmplementeerd kunnen worden.
Zo zien we bijvoorbeeld in de verpleegkamer steeds meer digitale hulpmiddelen verschijnen. Een schermpje voor dit, een kabeltje voor dat, toetsenbord zus en knopje zo. Liever zou ik zien dat al deze techniek geïntegreerd wordt in één apparaat, onderhouden wordt door één bedrijf en flush verwerkt kan worden in de kamer. Zodat de patiënt, waar het allemaal om gaat, niet het gevoel heeft in een high-tech laboratorium te liggen maar in een kamer die van hemzelf is. Een kamer die volledig aanpasbaar is door en voor de patiënt, want eigen regie is stress verlagend. Een gele kleur op de wand omdat ik me vandaag vrolijk voel? Dat kan. Een waterkant met opspringende vissen omdat ik op vrijdag altijd ga vissen maar door de vervelende chemo nu niet kan? Geen probleem. Dan is technologie doelmatig en geïntegreerd toegepast.
We moeten digitale hulpmiddelen omarmen en samenwerken met de bedrijven die ze ontwikkelen, niet op eilandjes blijven werken maar met een integrale aanpak komen. Hier ligt een rol voor de interieurarchitect. We moeten zorgen voor een goede balans tussen technologie en empathie, tussen de koude en warme kant van de zorg. Ja, we moeten technologie integreren, maar we mogen daarbij zeker de menselijke kant niet vergeten want menselijk contact is (nog) niet te vervangen door digitale hulpmiddelen. Door het juist toepassen van de nieuwste technologische snufjes in onze ontwerpen, kunnen we er wel voor zorgen dat er meer tijd is voor de menselijke kant.
Erik Pijnacker
interieurarchitect, EGM
2019.02.01
Deze column is verschenen in magazine 'Pi, project & interieur', nummer 1, 2019.